Managuay is de laatste militaire dictatuur van Zuid-Amerika, een land waar alle clichés uit de regio tot leven komen.
Elke dag is het veertig graden, de tequila gaat in halveliterblikken over de toonbank en bij verkeersongelukken overlijden vooral overstekende lama’s en mariachiorkesten. Managuay is een land als het leven zelf: vol schoonheid en drek. Natuurlijk bestaat het niet echt. Ik heb Managuay, een soort uit de bocht gevlogen samenvatting van Latijns-Amerika, bedacht na een rugzakvakantie van zeven maanden in 2003 en 2004.
Enkele vakantiefoto’s verschenen in 2009 op een website die ik opzette: Managuay.info. Daar vind je alles.
Zoals ontelbare satirische nieuwsberichten, via welke Managuay uitgroeide tot een heus parallel universum. Over de moeizame formatiegesprekken met Marco Ruteño van de Liberale Partij of gebiedsuitbreiding in West-Afrika, van de verdwenen beschaving van de Manca’s tot de Fiat Banano, het Managuayaanse antwoord op de Toyota Prius. Er verschenen culturele reportages in de Volkskrant, festivalrecensies op VICE en ik gaf presentaties, bijvoorbeeld op het (inmiddels ter ziele gegane) Latin American Film Festival.
Het hoogtepunt werd bereikt in 2013 met het verschijnen van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Niemand minder dan Miss Managuay 1991 nam het eerste exemplaar in ontvangst.
Daarna werd het stil.
En nu is er een heuse roman. In Een maand in Managuay (2024) reist de ambitieuze Utrechtse student Stef Beckers naar de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur, om ter plekke zijn plannen verziekt te zien worden door een geheimzinnig pakketje, maoïstische rebellen en Rudi Carrell.