
Vocaalharmonie is een van de geheimen van het Turks, zo leer ik na les 1 van mijn online-taalcursus. Maar ik ben al kwijt hoe je moet tellen.
‘Een’ is het hoofdtelwoord, ‘eerste’ is het rangtelwoord. Voordat ik van het ene naar het andere mag overgaan, zo waarschuwt mijn privélerares Selay, moeten we het eerst hebben over een fenomeen dat in de gehele Turkse taal een rol speelt, en overigens ook in alle andere Turkse talen: vocaalharmonie. Vocaalharmonie houdt in dat de klinkers in voor- en achtervoegsels zo worden aangepast aan die van het stamwoord dat ze samen mooi kleuren. Een voorbeeld. ‘Auto’ is in het Turks araba, zegt Selay, en voor ‘auto’s’ heb je het achtervoegsel -lar nodig: arabalar. Inderdaad, zo heet die ene Disney-Pixar-kaskraker dus ook, in Ankara en omstreken. ‘Kat’ echter is kedi, Verder lezen →

Nu begint mijn taalcursus écht: ik ga Turkse woordjes stampen. Dat blijkt nog niet zo makkelijk – iets wat Bassie en Adriaan lang geleden al doorhadden.





